Przemienienie Jezusa jest jednym z wydarzeń w Jego życiu, któremu towarzyszyło zaledwie trzech Jego uczniów: Piotr, Jakub i Jan. To tajemnicze spotkanie z Mojżeszem i Eliaszem dokonało się na Górze Tabor – Górze Przemienienia. Dziś stoi tam kościół – sanktuarium pod opieką Franciszkanów z Kustodii Ziemi Świętej.
Zapraszamy do obejrzenia krótkiego video i galerii zdjęć, na swego rodzaju wirtualną pielgrzymkę do tego świętego miejsca.
Video
Foto – https://photos.app.goo.gl/cTIW4YDH1XCBktms2
Góra Tabor(hebr. הר תבור Har Tawor, arab. جبل الطور Dżabal at-Tur, Wysoka Góra) – góra położona we wschodnim krańcu doliny Jezreel w Dolnej Galilei na północy Izraela. Wznosi się na wysokość 588 metrów n.p.m. Obszar góry jest zalesiony i chroniony przez Park Narodowy Góry Tabor.
W tradycji chrześcijańskiej jest to miejsce Przemienienia Jezusa Chrystusa i z tego powodu czasami nazywana Górą Przemienienia Pańskiego. Na szczycie znajduje się bazylika Przemienienia Pańskiego oraz monaster Przemienienia Pańskiego.
Historia
Od starożytności u podnóża Taboru krzyżowały się ważne szlaki handlowe. Od wybrzeża, przez dolinę Jezreel w kierunku północnym do Damaszku prowadziła droga Via Maris. Osobny szlak handlowy odchodził stąd w kierunku południowo-wschodnim do Doliny Bet Sze’an. Takie położenie czyniło z góry Tabor niezwykle ważny strategicznie punkt, czego skutkiem były liczne wojny toczone w tej okolicy na przestrzeni wieków. Po podboju Kanaanu przez Żydów (II poł. XIII wieku p.n.e.) w pobliżu Taboru przebiegała granica oddzielająca tereny trzech pokoleń – po stronie zachodniej były ziemie Zabulona, na wschodzie Issachara i na północy Naftalego. Następnie jest wspominana w wypowiedzi prorokini Debory, która zachęcała Baraka do walki przeciw Siserze, dowódcy armii kananejskiego króla Jabina[b]. Górę Tabor wymienia także prorok Samuel w swojej mowie do króla Saula[c]. Odnoszą się do niej także prorocy Jeremiasz[d], Ozeasz[e] oraz Księga Psalmów[f]. W późniejszych czasach szczyt góry był wielokrotnie wykorzystywany jako ufortyfikowane miejsce obronne. Żydowski historyk Józef Flawiusz opisał w swoim dziele „Wojna żydowska”, że król Judei Aleksander został tutaj pokonany w 48 roku p.n.e. przez wojska rzymskie dowodzone przez Aulusa Gabiniusa. W bitwie zginęło 10 tys. żydowskich wojowników, a sam Aleksander został schwytany i stracony.
Według chrześcijańskiej tradycji góra Tabor była miejscem Przemienienia Jezusa Chrystusa (trzej apostołowie ujrzeli tu swego mistrza rozmawiającego z Mojżeszem i Eliaszem) i z tego powodu czasami jest nazywana Górą Przemienienia Pańskiego, jednak żadna z Ewangelii nie wymienia nazwy góry bezpośrednio. W następnych latach góra zapisała się niezwykle tragicznie w historii narodu wybranego. Podczas wojny żydowsko-rzymskiej (lata 66–73) góra Tabor była jednym z ufortyfikowanych żydowskich miejsc obronnych w Galilei. Twierdzę zdobyli Rzymianie fortelem. Wespazjan wysłał w 67 roku oddział 600 jeźdźców dowodzonych przez Fltzidosa. Zdawał on sobie sprawę, że przy pomocy jazdy nie jest w stanie zdobyć górzystej twierdzy, dlatego poprosił obrońców o rozmowę. Żydzi zeszli z góry rzekomo na negocjacje, jednak w rzeczywistości planowali zaatakować Rzymian. Ci jednak, uprzedzili atak szybką ucieczką w górską dolinę, po czym zawrócili i zaskoczyli obrońców niespodziewaną szarżą. Pozostali na górze Tabor obrońcy utrzymywali się jeszcze przez 40 dni, jednak z powodu osłabienia i braku wody poddali się. Po zburzeniu w 70 roku Świątyni Jerozolimskiej na górze Tabor utrzymywała się niewielka społeczność żydowska. Tutejsze fortyfikacje zostały całkowicie zburzone po stłumieniu Powstania Bar-Kochby (lata 132-135).
Ze względu na tradycję chrześcijańską, góra Tabor stała się w IV wieku celem pielgrzymek. Według opisów pielgrzymów, w okresie bizantyjskim w VI wieku na górze wznosiły się trzy kościoły. W okresie pierwszego panowania Arabów, w VIII wieku na górze znajdowały się już cztery kościoły i klasztor. Gdy w 1099 roku Ziemia Święta przeszła pod panowanie krzyżowców, góra Tabor znalazła się w Królestwie Jerozolimskim. W 1100 roku wzniesiono tutaj benedyktyński klasztor obronny Monastère St. Salvador. Jego głównym zadaniem było chronienie pielgrzymów przed atakami muzułmanów. Klasztor istniał aż do bitwy pod Hittin w 1187 roku, a następnie został opuszczony. W 1212 roku górę Tabor zajął sułtan Al-Adil, który nakazał wzniesienie wokół opuszczonego klasztoru silnych fortyfikacji. Mur obronny miał długość 1750 metrów i był wzmocniony dziesięcioma wieżami. W 1217 roku twierdza odparła oblężenie wojsk króla węgierskiego Andrzeja II (V wyprawa krzyżowa). Ponieważ góra była celem nieustannych ataków Templariuszy, muzułmanie zniszczyli w 1229 roku fortyfikacje i opuścili twierdzę. W 1241 roku do klasztoru powrócili chrześcijańscy mnisi. Decyzją papieża Aleksandra IV, w 1255 roku klasztor przypadł joannitom. Mieli oni zwyczaj przekształcania klasztorów i szczytów gór w obronne twierdze, jednak najwyraźniej zajęli tylko istniejące budynki klasztoru, nie odbudowując fortyfikacji. W 1263 roku górę zajął sułtan Bajbars, który nakazał całkowicie zniszczyć wszystkie zabudowania klasztorne. W 1517 roku Palestyna przeszła pod panowanie osmańskie. Za zgodą władz osmańskich w 1631 roku na górze Tabor powstał klasztor franciszkański. Podczas wyprawy Napoleona do Egiptu, 16 kwietnia 1799 roku doszło do francusko-tureckiej bitwy pod Górą Tabor, w której zdecydowanymi zwycięzcami okazali się Francuzi. W 1862 roku prawosławny patriarchat Jerozolimy wybudował tutaj klasztor i skromną cerkiew. Pod koniec XIX wieku w obszarze góry osiedliło się koczownicze plemię beduińskie. Niektórzy z jego członków zatrudniali się na początku XX wieku w powstających w pobliżu żydowskich osadach rolniczych. W wyniku I wojny światowej w 1918 roku cała Palestyna przeszła pod panowanie Brytyjczyków, którzy utworzyli w 1921 roku Brytyjski Mandat Palestyny. W latach 1921–1924 katolicy rozbudowali swój klasztor w bazylikę Przemienienia Pańskiego. W poszukiwaniu rozwiązania narastającego konfliktu izraelsko-arabskiego w dniu 29 listopada 1947 roku została przyjęta Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181. Zakładała ona między innymi, że góra Tabor znajdzie się w granicach nowo utworzonego państwa arabskiego. Tereny położone na południe i wschód od niej miały znaleźć się w państwie żydowskim. Arabowie odrzucili tę rezolucję i dzień później doprowadzili do wybuchu wojny domowej w Mandacie Palestyny. W trakcie jej trwania rejon góry zajęły siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej, które paraliżowały żydowską komunikację w rejonie. Część Beduinów przyłączyło się wówczas do arabskich sił zbrojnych. Podczas I wojny izraelsko-arabskiej, izraelska Brygada Golani zdobyła w maju 1948 roku górę Tabor. Większość tutejszych Beduinów i Arabów uciekła wówczas do Transjordanii i Syrii. Pozostał tylko jeden odłam beduińskiego klanu, którego członkowie współpracowali z żydowską Haganą. Pozostali oni w Izraelu i zamieszkali w Szibli-Umm al-Ganam. Góra Tabor została uznana w 1991 roku za rezerwat przyrody i park narodowy.
