Z racji uroczystości odpustowej w naszej parafii, zapraszamy do wirtualnej pielgrzymki do miejsca narodzin św. Antoniego, patrona naszej parafii, do Lizbony w Portugalii.
Święty urodził się w Lizbonie, gdzie dziś na tym miejscu wznosi się kościół ku jego czci, pod którym, w kryptach kościoła można nawiedzić miejsce jego narodzin.
Zobacz galerię zdjęć z kościoła św. Antoniego w Lizbonie – foto br. Paweł Teperski OFMCap
Kościół św. Antoniego w Lizbonie (port: Igreja de Santo António de Lisboa) – kościół znajdujący się w Lizbonie, w Portugalii. Jest on poświęcony Świętemu Antoniemu z Lizbony (znany również w świecie chrześcijańskim jako święty Antoni Padewski). Zgodnie z tradycją, kościół został zbudowany na miejscu, gdzie urodził się święty, w 1195. Kościół został sklasyfikowany jako Pomnik Narodowy.
Po drodze na dół do krypty, znajduje się nowy, wmurowany panel z okazji wizyty papieża Jana Pawła II w 1982 roku.
Źródło – wikipedia.org
Antoni z Padwy, Antoni Padewski, Antoni z Lizbony, właśc. Fernando Martins de Bulhões (pol. Ferdynand Bulonne; ur. w 1191 w Lizbonie, zm. 13 czerwca 1231 w Arcelli k. Padwy) – portugalski teolog, franciszkanin, święty Kościoła katolickiego, prezbiter i doktor Kościoła.
Był nazywany „Doktorem Ewangelicznym” (łac. Doctor Evangelicus).
Życiorys
Według XX-wiecznej rekognicji ciała Antoniego, urodził się on w 1191 roku, w Lizbonie w Portugalii, w majętnej, ale nie szlacheckiej rodzinie. Na chrzcie otrzymał imię Fernando, a jego rodzicami byli najprawdopodobniej Martin de Bulhões i Maria bądź Teresa. Według legend miał mieć brata: Pedra oraz dwie siostry: Marię i Felicjannę, ale nie ma na to historycznych dowodów. Podstawowe wykształcenie odebrał w szkole katedralnej, gdzie nauczycielem był jego stryj – ks. Fernando Martins. W wieku 15 lat przeżył kryzys moralny, który objawiał się nadmiernym pociągiem seksualnym i miał trwać około 2-3 lat W 1209 roku przezwyciężył kryzys i wstąpił do zakonu kanoników regularnych w klasztorze św. Wincentego. Dwa lata później przeniósł się do klasztoru św. Krzyża w Coimbrze. Studiował tam Pismo Święte, teologię, gramatykę, retorykę, dialektykę i nauki przyrodnicze. Około 1215-1216 roku przyjął święcenia kapłańskie.
W 1219 roku Coimbrę odwiedziło pięciu zakonników franciszkańskich: Berard z Carbio, Piotr z San Gemini, Akursjusz, Adjut i Otto, którzy wędrowali do Maroka, by nawracać Saracenów. Gdy Antoni dowiedział się, że zginęli oni śmiercią męczeńską postanowił wstąpić do franciszkanów, chcąc również ponieść śmierć za wiarę. Z trudem uzyskał zgodę przeora na opuszczenie kanoników regularnych i pod koniec lata 1220 roku przeniósł się do pustelni, przyjmując imię zakonne Antoni. Złożył profesję wieczystą nie odbywszy nowicjatu, gdyż jego obowiązek wszedł w życie w Italii 22 września, a do Portugalii dotarł jeszcze później.
W 1220 roku uzyskał zgodę prowincjała Półwyspu Iberyjskiego na wyjazd do Maroka i wyruszył tam wraz z bratem Filipem. Gdy dotarli do Ceuty, Antoni zachorował na febrę i zmuszony był przeczekać zimę, a wiosną 1221 roku wrócić do Portugalii. Jednak żaglowiec którym płynął napotkał burzę, która połamała maszty i zerwała żagle, w następstwie kierując go na Sycylię. Mnich pozostał tam około dwóch miesięcy, by następnie udać się do Asyżu, na kapitułę generalną zakonu. Za radą brata Gracjana (prowincjała Romandioli), w czerwcu 1221 roku udał się na Monte Paolo niedaleko Forlì, gdzie miał odprawiać msze dla sześciu franciszkanów, którzy mieli tam pustelnie. Wkrótce potem został wędrownym kaznodzieją i rozpoczął nauczanie w północnej Italii – Romanii, Emilii, Ligurii, Lombardii i Wenecji. Rozpoczął od głoszenia kazań w Rimini, gdzie heretycy usiłowali go otruć. Według legend miał nauczać w całej Italii: rozpoczynając od północy, a kończąc na Sycylii, jednak nie ma na to historycznych dowodów. Pod koniec 1223 albo na początku 1224 roku Franciszek z Asyżu mianował go nauczycielem teologii dla minorytów, a niedługo później Antoni został pierwszym lektorem we franciszkańskim studium teologicznych w Bolonii. Aby sprostać nowym zadaniom udał się do Vercelli, gdzie teologii nauczał opat kanoników regularnych Tomasz Gallo. W 1224 roku kapituła wysłała go do Francji, gdzie miał wspomóc dominikanów w zwalczeniu herezji albigensów. 30 listopada 1225 roku wziął udział w synodzie w Bourges, a 7 czerwca 1226 roku został wybrany kustoszem Limoges. Według tradycji katolickiej, w tym ostatnim mieście miał dokonać kilku cudów, między innymi bilokacji. Nauczał także w Montpellier, Tuluzie, Limousin i w Prowansji.
Po śmierci Franciszka z Asyżu, Eliasz Bonbarone zwołał na 27 maja 1227 roku kapitułę generalną. Nowo wybrany generał Jan Parenti mianował Antoniego prowincjałem Romandioli, która obejmowała całą północną Italię. Na przełomie 1227 i 1228 roku przybył do Padwy. Wizytował wszystkie podległe mu klasztory i skupił się na działalności duszpasterskiej i nauczycielskiej. Na prośbę wielu współbraci napisał kazania na wszystkie niedziele roku zebrane w dziele Sermones Dominicales. Prawdopodobnie wiosną 1228 roku udał się do Rzymu, gdzie udzielał odpustu z okazji Wielkiego Tygodnia. W lipcu uczestniczył w mszy kanonizacyjnej św. Franciszka w Asyżu.
25 maja 1230 roku w Asyżu odbyła się kapituła generalna, na której powstały rozbieżności w kwestii interpretacji ubóstwa oraz Testamentu św. Franciszka. Kapituła powołała komisję, mającą skierować te pytania do papieża, w skład której weszli: Haymon z Faversham, Gerard Rossignol, Leone da Perego, Gerard z Modeny, Piotr z Brescii i Antoni z Lizbony. Po zakończeniu prac komisji przyszły święty zrezygnował z funkcji prowincjała, z przyczyn zdrowotnych i powrócił do Padwy, oddając się modlitwie i kaznodziejstwu[36]. Nawróceni przez niego grzesznicy i heretycy pod koniec 1227 roku utworzyli bractwo franciszkańskie Colombini, na wzór trzeciego zakonu. Dzięki staraniom Antoniego, komuna miejska Padwy w 1231 roku wprowadziło prawo mówiące, że niewypłacalny nie ze swojej winy dłużnik nie może być zmuszony do cedowania swoich dóbr na rzecz wierzyciela, ani nie może być więziony jeśli nie zdefraudował długu. Ponadto sędzią miał być podesta a nie wierzyciel. Lizbończyk zaangażował się także w próbę uwolnienia więźnia politycznego hrabiego Rizzarda di Sambonifazio u podesta Werony Ezzelina da Romano, jednak bezskutecznie.
Najbliższymi przyjaciółmi Antoniego w Padwie byli franciszkanin Łukasz Belludi i klaryska Helena Enselmini. Pod koniec życia przyszły święty kontemplował i modlił się w celi znajdującej się na orzechu niedaleko klasztoru w Camposampiero. 13 czerwca 1231 zasłabł i poprosił współbraci aby zawieźli go do Padwy. Zbliżając się do miasta spotkali brata Vinotta, który poradził im, aby zatrzymali się u klarysek w Arcelli, na co wszyscy przystali. Antoni zmarł tego samego dnia wieczorem (prawdopodobnie na puchlinę wodną), po wyspowiadaniu się i przyjęciu sakramentu namaszczenia chorych. Cztery dni później został pochowany w kościele Świętej Marii.
Za życia zwano go „młotem na heretyków”. Był jednym z najbardziej cenionych kaznodziejów XIII w.; elokwentny, ze świetną pamięcią, szeroką wiedzą i silnym, czystym głosem. W pracy nad kazaniami posługiwał się „metodą konkordancji tematycznej” łącząc ze sobą cztery rodzaje tematyki: historię Starego Testamentu oraz trzy części Mszy św. – introit, epistołę i Ewangelię.
Źródło – wikipedia.org https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Antoni_Padewski
